EGZAMINY NA STOPNIE UCZNIOWSKIE CUP

Tae – stopa, noga; Kwon – pięść; Do – droga, sposób.

Nazwa sztuki oddaje ściśle jej treść: poddawanie ciała kontroli umysłu, kształtowanie samego siebie poprzez trening walki.

Powstało współcześnie i w ciągu kilkudziesięciu lat swego istnienia doprowadziło tradycyjny dorobek sztuk walki do technicznej perfekcji uzupełniając go o wiele technik stanowiących “rewolucję”. Stało się to możliwe zarówno dzięki wytrwałości sztabu ekspertów Taekwon-do, jak również konsekwencji, z jaką każda technika została przeanalizowana w świetle praw biomechaniki i fizjologii ciała ludzkiego, i przekonstruowania tak, by stała z nimi w całkowitej zgodzie. Podstawą Taekwon-do są: system założeń filozoficzno – moralnych, techniki podstawowe, 24 ściśle określone układy formalne oraz współzawodnictwo sportowe oparte na czterech konkurencjach indywidualnych i drużynowych tj. układach formalnych, walce,

Generał Choi Hong Hi urodził się 9 listopada 1918 roku w Ha Dae w Północnej Korei. W wieku 12 lat zostaje wyrzucony ze szkoły za prowadzenie agitacji przeciwko władzom japońskim okupującym Koreę. Dalej kontynuuje naukę u prywatnego nauczyciela kaligrafii Han Il Dong, który uczy go także Taek Kyon- narodowej sztuki walki zakazanej przez okupanta. W 1937 roku wyjeżdża na studia do Japonii, gdzie trenuje Karate uzyskując stopień II Dan. Techniki Karate wraz z technikami Taek Kyon (uderzenia zadawane nogami) stały się początkiem współczesnego Taekwon-do.

W 1941 roku, gdy Japonia przystępuje do wojny, Choi Hong Hi zostaje wcielony do armii japońskiej i skierowany do Pyongyang w Korei. Za organizowanie ruchu niepodległościowego zostaje internowany i osadzony w więzieniu, gdzie dla utrzymania dobrej kondycji ćwiczy najpierw samotnie w celi, a później razem z więźniami i strażnikami na dziedzińcu więzienia.

W sierpniu 1945 roku, wraz z zakończeniem wojny, zostaje zwolniony z więzienia i skierowany do armii koreańskiej. Robi tam karierę wojskową pracując jednocześnie nad swoją sztuką walki, popularyzując ją wśród żołnierzy. 11 kwietnia 1955 roku komisja utworzona przez generała Choi, składająca się z czołowych instruktorów, historyków i działaczy społecznych zadecydowała o przyjęciu nazwy Taekwon-do.

W kolejnych latach dzięki podróżom generała i drużyny pokazowej po całym świecie następuje coraz szersza popularyzacja Taekwon-do. 22 marca 1966 roku powstaje Międzynarodowa Federacja Taekwon-do (International Taekwon-do Federation). W 1974 roku rozegrano I Mistrzostwa Świata w Taekwon-do w Montrealu.

Generał Choi Hong Hi gościł wielokrotnie w Polsce. Po raz pierwszy w maju 1978 roku z grupą pokazową, później w latach dziewięćdziesiątych systematycznie odwiedzał Polskę prowadząc seminaria i przekazując coraz to nowe tajniki opracowanej przez siebie sztuki walki.

Generał Choi Hong Hi zmarł 15 czerwca 2002 w Phenianie w Korei Północnej. Kilka miesięcy wcześniej był operowany z powodu raka żołądka. Nastąpił nawrót choroby i przerzuty. Mając przed sobą niewiele życia 12 maja 2002 roku wrócił do Korei, aby umrzeć w miejscu gdzie się

technikach specjalnych i testach siły.

Liczebniki koreańskie :

• pierwszy – hana
• drugi – dool
• trzeci – set
• czwarty – net
• piąty – dasot
• szósty – yasot
• siódmy – ilgop
• ósmy – yuhdup
• dziewiąty – ahop
• dziesiąty – yeul

5. Sala treningowa – Do Jang

Bez względu na miejsce, w którym odbywa się trening na czas jego trwania zmienia się ono w Do Jang, w którym obowiązuje określony sposób zachowania:

1. Przy wejściu i wyjściu należy wykonać ukłon
2. Unikać niepotrzebnych rozmów, zachować koncentrację i skupienie uwagi
3. Nie wolno jeść, spożywać napojów, palić tytoniu
4. Nie należy nosić obuwia
5. Bez pozwolenia instruktora nie wolno wykonywać jakichkolwiek ćwiczeń
6. Wszelkie uwagi i zapytania do instruktora kierować przed i po treningu

Zdaniem twórcy Taekwon-do: ” Najważniejszym elementem sali ćwiczeń jest wykwalifikowany instruktor (czarny pas). Jest to podstawowy warunek i wymóg gwarantujący powodzenie szkolenia i jego efekty w przyszłości”.

6. Strój do ćwiczeń (Do Bok)

Do Bok stanowią:

• Sang-i
  – luźna bluza w kolorze białym, zapinana na suwak, posiadająca rozcięcia na bokach, z emblematem ITF na lewej piersi. Na plecach znajduje się napis Taekwon-do w języku angielskim i koreańskim
• Ha-i
  – luźne spodnie koloru białego, sięgające kostek, z napisem ITF z boku, na wysokości kolan
• Ti
  – pas szerokości 5 centymetrów, w kolorze odpowiadającym poziomowi zaawansowania, belka z oznaczeniem stopnia szerokości 0.5 centymetra umieszczona w odległości 5 centymetrów od końca pasa. Pas wiązany pojedynczo, luźno zwisające końce długości około 40 centymetrów.

Stopnie mistrzowskie (Dan) posiadają obszycie dołu bluzy czarną lamówką o szerokości 2,5 centymetra (I-III Dan) oraz lampasy na rękawach i nogawkach (stopnie IV-IX Dan).

7. Zasady Taekwon-do

Sposób postępowania w Taekwon-do określa 5 podstawowych zasad, których powinni przestrzegać adepci Taekwon-do nie tylko na sali treningowej, ale także w codziennym życiu:

1. Ye Ui – grzeczność, uprzejmość
2. Yom Chi – uczciwość, rzetelność
3. In Nae – wytrwałość, samozaparcie
4. Gum Gi – samokontrola, opanowanie
5. Baekjul Boolgool – odwaga, niezłomny duch

Wymienione zasady określają normy etyczne, jakimi powinien się kierować każdy, kto rozpoczął naukę tej wymagającej dużej samodyscypliny i samokontroli sztuki walki. Dzięki temu Taekwon-do jest nie tylko zbiorem technik i ćwiczeń kształtujących cechy motoryczne, ale stanowi system wychowawczy o kompleksowym oddziaływaniu psychofizycznym.

Pozycje dzielimy na prawe (Orun) i lewe (Wen). Jest to uzależnione od rozłożenia ciężaru ciała. Jeśli ciężar ciała jest rozłożony równomiernie na obu nogach (po 50%) pozycję określamy od nogi przedniej, jeśli nierównomiernie pozycję określamy od nogi bardziej obciążonej.

Miarą długości i szerokości pozycji jest szerokość barków (ramion). Należy się także kierować optycznym wizerunkiem pozycji biorąc pod uwagę różnice w budowie ciała. W Taekwon-do wyróżnia się 15 podstawowych pozycji:

1. Charyot Sogi
   Pięty złączone, palce stóp pod kątem 45 stopni, nogi wyprostowane, ręce lekko ugięte, dłonie zamknięte w pięść (bez zaciskania) oddalone ok. 30cm. od bioder, wzrok skierowany przed siebie. W tej pozycji wykonujemy ukłon Kyong Ye pochylając tułów ok. 15 stopni w przód nie opuszczając wzroku.
2. Moa Sogi
   Stopy złączone, plecy wyprostowane. W zależności od ułożenia rąk wyróżnia się pozycję A, B,C i D
   1. – dłonie na wysokości twarzy, prawa pięść zaciśnięta, lewa otwarta okrywa ją z góry, odległość między podstawą nosa i pięściami wynosi około 30 cm
   2. – dłonie na wysokości pasa, prawa pięść zaciśnięta, lewa otwarta okrywa ją z przodu, odległość od tułowia około 10 cm
   3. – dłonie poniżej pasa, otwarte, palce razem, skierowane w dół, lewa dłoń na prawej, odległość od brzucha około 10 cm
   4. – ramiona po bokach tułowia lekko ugięte, pięści zaciśnięte, odległość od ud około 30 cm
3. Narani Sogi
   Stopy ustawione równolegle na szerokość barków (zewnętrzne krawędzie), ręce ugięte w łokciach, pięści zaciśnięte na wysokości pasa oddalone 5cm. od siebie i 7cm. od brzucha, łokcie blisko tułowia.
4. Gunnun Sogi
   Długość pozycji: 1,5 szerokości ramion (od palców do palców), szerokość: szerokość ramion. Ciężar ciała rozłożony równomiernie na obie nogi, noga przednia ugięta tak, by rzepka kolana znajdowała się w pionowej linii z piętą stopy, noga tylna prosta w kolanie. Palce nogi przedniej skierowane do przodu, palce nogi tylnej zwrócone 25 stopni na zewnątrz, stopy całą powierzchnią przylegają do podłoża.
5. Niunja Sogi
   Tułów ustawiony pod kątem 45 stopni do przeciwnika, stopa nogi tylnej ustawiona bokiem, ugięta w kolanie tak, by rzepka była w pionie z palcami stopy. Noga przednia skierowana palcami do przodu, ugięta w kolanie. Obie stopy skręcone 15 stopni do wewnątrz, oddalone od siebie ok. 1 1 szerokości ramion (od palców nogi przedniej do zewnętrznej krawędzi pięty nogi tylnej), pięta nogi tylnej i palce nogi przedniej w jednej linii. Ciężar ciała: 70% na nodze tylnej, 30% na nodze przedniej.
6. Gojung Sogi
   Pozycja podobna do Niunja Sogi, dłuższa o szerokość stopy. Ciężar ciała rozłożony równomiernie na obie nogi. Długość pozycji 1 1 szerokości ramion – mierzona od palców nogi przedniej wewnętrznej krawędzi (palucha) nogi tylnej.
7. Annun Sogi
   Stopy ustawione równolegle, odległość ok. 1.5 szerokości ramion, ciężar ciała rozłożony równomiernie, nogi ugięte w kolanach w takim stopniu, aby boczne części kolan były w pionie z wewnętrznymi częściami stopy, natomiast rzepki kolan były w pionie z palcami stóp.
8. Sasun Sogi
   Pozycja podobna do Annun Sogi. Różnica polega na przesunięciu jednej nogi tak, aby palce stopy tylnej były w jednej linii z piętą nogi przedniej.
9. Oguryo Sogi
   Od pozycji Sasun Sogi różni się silnym ugięciem kolan do środka i mocnym napięciem mięśni nóg. Stopy ustawione równolegle, odległość między nimi nie jest stała i zmienia się w zależności od sytuacji.
10. Kyocha Sogi
    Nogi skrzyżowane, ugięte w kolanach, ciężar ciała na nodze, której stopa całą powierzchnią przylega do podłoża, druga noga oparta stawem małego palca o podłoże, umiejscowiona przed (w czasie przejść) lub za nogą podporową (przy przeskokach).
11. Guburyo Sogi
    Jest to pozycja na „jednej nodze”. Noga podporowa ugięta w kolanie, rzepka kolana i palce stopy w pionie, ustawienie bokiem w kierunku przeciwnika. Druga noga mocno ugięta, pięta na wysokości kolana nogi podporowej, palce „podciągnięte” do góry, kolano w kierunku przeciwnika.
12. Waebal Sogi
    Pozycja na „jednej nodze”. Noga podporowa prosta, stopa zwrócona palcami do przodu. Druga noga ugięta w stawie kolanowym i biodrowym, pięta na wysokości kolana, palce podciągnięte w górę, zwrócone do przodu.
13. Dwitbal Sogi
    Noga tylna ugięta w kolanie tak, aby rzepka znalazła się w pionie z palcami stopy, ustawiona bokiem, skręcona do wewnątrz 15 stopni i obciążona całym ciężarem ciała. Stopa nogi przedniej oddalona na szerokość ramion (mierzone od palców nogi przedniej do pięty nogi tylnej), oparta o podłoże poduszkami stopy, skierowana palcami do przodu, skręcona do wewnątrz 25 stopni, kolano ugięte. Tułów ustawiony pod kątem 45 stopni do przeciwnika.
14. Soojik Sogi
    Obie nogi proste w kolanach, tylna stopa bokiem, przednia skierowana palcami do przodu, skręcone po 15 stopni do wewnątrz. Oddalone od siebie na szerokość ramion (odległość mierzona od palców nogi przedniej do wewnętrznej krawędzi nogi tylnej). Ciężar ciała: 60% na nodze tylnej, 40% na nodze przedniej.
15. Nachuo Sogi
    Pozycja podobna do Gunnun Sogi tylko o stopę dłuższa.

Ćwiczeniami poprzedzającymi naukę pierwszego układu powinno być opanowanie Saju Jirugi i Saju Makgi. Zawierają one podstawowe i najprostsze kombinacje pozycji, przemieszczeń, bloków i uderzeń. Pozwalają na doskonalenie poruszania się w pozycjach z technikami Taekwon-do i eliminowanie błędów.

Układy Taekwon-do:

1. Chon-Ji
   19 ruchów – nazwa układu dosłownie oznacza Niebo-Ziemia i w Azji interpretowana jest jako stworzenie świata lub początek ludzkości. Pierwsza część symbolizuje niebo, druga ziemię.
2. Dan-Gun
   21 ruchów – nazwa pochodzi od świętego Dan Gun Wanggom, który jest uważany za legendarnego założyciela Korei.
3. Do San
   24 ruchy – nazwa jest pseudonimem koreańskiego patrioty Ahn Chang Ho, który całe życie poświęcił szerzeniu edukacji oraz walce o niepodległość Korei.
4. Won-Hyo
   28 ruchów – nazwa układu wywodzi się od mnicha buddyjskiego żyjącego w VII wieku w dynastii Silla. Doprowadził on do przyjęcia buddyzmu jako głównej religii w Korei.
5. Yul-Gok
   38 ruchów – nazwa jest pseudonimem wybitnego filozofa i uczonego Yil (1536-1584) zwanego „Konfucjuszem Korei”. Ilość ruchów symbolizuje miejsce urodzenia na 38 stopniu szerokości geograficznej.
6. Joong-Gun
   32 ruchy – nazwa pochodzi od patrioty koreańskiego Ahn Joong Gun, który dokonał zamachu na japońskiego gubernatora Hiro Bumi Ito odpowiedzialnego za przyłączenie Korei do Japonii w 1910 roku. 32 ruchy symbolizują wiek patrioty w chwili wykonania wyroku śmierci.
7. Toi-Gye
   37 ruchów – nazwa jest pseudonimem literackim wybitnego filozofa i uczonego Yi Hwang, wielkiego znawcy neokonfucjonizmu. Ilość ruchów odpowiada 37 stopniom szerokości geograficznej, miejscu jego urodzin.
8. Hwa-Rang
   29 ruchów – jest to nazwa dobrowolnej formacji wojskowej skupiającej w swych szeregach „kwiat młodzieży”, powstałej na początku VII wieku, za czasów dynastii Silla. Ilość ruchów nawiązuje do ówczesnej 29 dywizji elitarnej piechoty, w której rozwijano i doskonalono techniki walki będące pierwowzorem współczesnego Taekwon-do.
9. Choong-Moo
   30 – było to imię nadane wielkiemu admirałowi Yi Soon-Sin. Uważa się go za wynalazcę prototypu łodzi podwodnej.

Miejsca na ludzkim ciele pozwalające skutecznie skoncentrować siłę noszą nazwę powierzchni atakujących (w przypadku ataku) lub blokujących (używanych przy obronie). Odpowiednio przygotowane (utwardzone) mogą stanowić skuteczną broń.

Podstawowe powierzchnie atakujące i blokujące:

• Ap Joomuk – przednia cześć zaciśniętej pięści, tworzą ją główki dalsze drugiej i trzeciej kości śródręcza
• Dung Joomuk – grzbietowa część pięści, główki dalsze drugiej i trzeciej kości śródręcza
• Sonkal – zewnętrzna krawędź otwartej dłoni, palce dociśnięte do siebie
• Sonkal Dung – wewnętrzna krawędź dłoni, mocno zgięty kciuk skierowany do wewnątrz
• Sonkut – powierzchnię ataku tworzą końce palców otwartej dłoni.

Wyróżniamy:

• Sun Sonkut – dłoń ułożona prostopadle do podłoża, kciukiem do góry
• Opun Sonkut – dłoń ułożona równolegle do podłoża, wewnętrzną częścią skierowana w dół
• Dwijibun Sonkut – dłoń równolegle do podłoża, wewnętrzną częścią skierowana do góry
• Anpalmok – początkowa część przedramienia (ok. 1/3) od strony kciuka
• Bakatpalmok – początkowa część przedramienia (ok. 1/3) od strony małego palca
• Palkup – część łokciowa zgiętego przedramienia lub ramienia
• Apkumchi – przednia część stopy, powierzchnię tworzą główki dalsze kości śródstopia, palce mocno odwiedzione ku górze
• Baldung – grzbietowa część stopy
• Balkal – boczna, zewnętrzna krawędź stopy, bok pięty
• Dwichook – tylna część pięty
• Dwitkumchi – podeszwowa część pięty
• Balkut – końce wyprostowanych palców obciągniętej stopy
• Moorup – kolano